чих
разг.
1) муж. сущ. чых, род. чыху муж.
чханне, -ння ср.
2) межд. чых, ачхі, апчхі
на всякий чих не наздравствуешься посл. — на кожны чых не наздароўкаешся
чиханье
чханне, -ння ср.
на всякое чиханье не наздравствуешься посл. — на кожны чых не наздароўкаешся
чихать
несовер. чхаць
чихал я на него груб. прост. — чхаў я на яго
чихвостить
несовер. прост.
1) (бранить, пробирать) лаяць, прабіраць, выгаворваць (каму), сварыцца (на каго)
2) (бить, сечь) біць, хвастаць
чичероне
уст. чычэроне нескл., муж.
чище
сравнит. ст.
1) нареч. чысцей
вытирай чище — выцірай чысцей
2) прил. чысцейшы
эта миска чище — гэта міска чысцейшая