Verbum

приказать

совер.

1) (отдать приказ) загадаць

(распорядиться) распарадзіцца

командир приказал выступить с рассветом — камандзір загадаў выступіць на світанні

2) уст. (завещать) аддаць (перадаць) у спадчыну

завяшчаць

приказал долго жить уст. — наказаў доўга жыць

что прикажете? уст. — што загадаеце?

как прикажете уст. — як загадаеце (як скажаце, як хочаце)

как прикажете вас понимать? — як загадаеце (як дазволіце, як трэба) вас разумець?

что прикажешь делать, если…? — што ты будзеш рабіць, калі…?

приказный

1) прил. загадны

2) прил. ист. прыказны

приказные люди — прыказныя людзі

3) прил. (канцелярский) уст. пренебр. канцылярскі

приказный стиль — канцылярскі стыль

4) сущ. ист. прыказны, -нага муж.

приказчик

уст.

1) (в лавке) прыказчык, -ка муж.

прадавец, -даўца муж.

2) (в имении) аканом, -ма муж.

приказчица

уст.

1) (в лавке) прыказчыца, -цы жен.

прадаўшчыца, -цы жен.

2) (в имении) аканомка, -кі жен.

приказчицкий

прост. прыказчыцкі

приказчичий

прыказчыцкі

приказывание

загадванне, -ння ср.

распараджэнне, -ння ср.

см. приказывать 1

приказывать

несовер.

1) (отдавать распоряжение) загадваць

распараджацца

2) (завещать) уст. аддаваць (перадаваць) у спадчыну

завяшчаць

см. приказать

приказываться

страд. загадвацца

см. приказывать 1

прикалывание

прыколванне, -ння ср.

прышпільванне, -ння ср.

см. прикалывать 1