глас
(голос) уст. голас, -су муж.
глас вопиющего в пустыне книжн. — крык адзінокага ў пустыні
гласить
несовер. книжн.
1) (возвещать) апавяшчаць, абвяшчаць
2) (говорить, содержать какое-либо утверждение) гаварыць, казаць
закон гласит — закон гаворыць
гласная
сущ. (буква) галосная, -най жен.
гласная под ударением — галосная пад націскам
гласно
нареч., в знач. сказ. публічна, галосна
гласность
публічнасць, -ці жен., галоснасць, -ці жен.
предать гласности — давесці да ведама публікі, апублікаваць, выдаць (тайну)
гласный
I (открытый) публічны
гласный суд — публічны суд
II лингв.
1) прил. галосны
гласный звук — галосны гук
2) сущ. галосны, -нага муж.
III сущ. ист. гласны,
-нага муж.
гласный городской думы — гласны гарадской думы
глауберов
глауберова соль хим. — глаўберава соль
глашатай
1) ист. вяшчальнік, -ка муж.
2) перен. вяшчальнік, -ка муж., вястун, род. вестуна муж.