Verbum

czubić się

czubi|ć się

незак. біцца; сварыцца;

kto się ~\ ten się lubi прык. хто каго любіць, той таго чубіць

czucie

н.

1. адчуванне, пачуванне, пачуццё;

2. адчувальнасць, успрымальнасць;

3. уст. прадчуванне;

upaść bez ~a — упасці непрытомным; страціць прытомнасць

czuć

czu|ć

незак.

1. адчуваць; пачуваць;

~ć wstręt — адчуваць агіду;

~ję, że ... — я адчуваю, што...;

2. пахнуць;

~ć mu z ust — у яго пахне з рота;

~ć spaleniznę! — пахне гарэлым!;

3. усведамляць;

~j duch! уст. беражыся!; увага!;

~ć pismo nosem — адчуваць, чым пахне;

~ć co przez skórę — адчуваць што скурай (спінным мозгам)

czuć się

czu|ć się

незак. адчуваць сябе; пачуваць сябе;

czuć się niedobrze — нядобра сябе адчуваць;

jak się pan ~je? — як вы сябе адчуваеце?; як маецеся?

czujka

ж.

1. вартавы пост;

2. наглядальнік, назіральнік; вартавы

czujnie

пільна, чуйна

czujność

ж. пільнасць, чуйнасць

czujny

пільны, чуйны;

czujny pies — чуйны сабака

czule

пяшчотна, ласкава

czulić się

незак. галубіцца, мілавацца, ласкацца, лашчыцца