ё, нескл., н.
Сёмая літара беларускага алфавіта, якая абазначае: а) пасля зычных — галосны гук «о» і мяккасць папярэдняга зычнага, напрыклад, «лёс — льос»; б) пасля галосных, «ў», раздзяляльнага мяккага знака, апострафа і ў пачатку слова — два гукі: «й» і «о», напрыклад, «маё — майо», «ён — йон». Малое ё.
ёг, ‑а, м.
Паслядоўнік індыйскага рэлігійна-філасофскага вучэння, якое сцвярджае, што шляхам дыхальных, фізічных і маральных трэніровак можна выйсці з-пад улады пачуццяў і законаў прыроды.
ёга, ‑і, ДМ ёзе, ж.
Рэлігійна-філасофскае вучэнне ў Старажытнай Індыі, паслядоўнікамі якога з’яўляюцца ёгі.
ёд, ‑у, М ёдзе, м.
1. Хімічны элемент, рэчыва ў выглядзе цёмна-шэрых крышталяў з металічным бляскам, якое здабываецца галоўным чынам з попелу некаторых марскіх водарасцей.
2. Спіртавы раствор гэтага рэчыва, які выкарыстоўваецца ў медыцыне. Медсястра таропка змазала ёдам скуру навокал раны. М. Ткачоў.
[Ад грэч. ioedēs — фіялетавы.]
ёдаформ, ‑у, м.
Прэпарат еду — крышталічны жоўты парашок, які выкарыстоўваецца ў медыцыне як антысептычны сродак.
ёдзісты, ‑ая, ‑ае.
Які змяшчае ў сабе ёд. Ёдзісты калій. Ёдзістая соль.
ёдкі, ‑ая, ‑ае.
Абл. Халодны і вільготны; золкі. Вецер дзьмуў едкі, вадзяністы. Чыгрынаў. Ноч была месячная і ёдкая. Гарэцкі.
ёдны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да ёду. Ёдная настойка.
ёканне, ‑я, н.
Дзеянне паводле дзеясл. ёкаць (у 1 знач.), а таксама гукі гэтага дзеяння.