шчо́ўк.

1. -у, мн. -і, -аў, м. Кароткі сухі гук ад стрэлу, дзеяння якога-н. механізма і пад.

Пачуўся металічны ш.

2. у знач. вык. Шчоўкнуць (разм.).

Ш. курком.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шчо́ўк

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. шчо́ўк
Р. шчо́ўку
Д. шчо́ўку
В. шчо́ўк
Т. шчо́ўкам
М. шчо́ўку

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шчо́ўк

выклічнік

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шчо́ўк межд., в разн. знач. щёлк;

◊ на пу́зе шоўк, а ў пузе ш. — посл. на брю́хе шёлк, а в брю́хе щёлк

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шчоўк,

1. ‑у, м. Кароткі сухі гук ад стрэлу, дзеяння якога‑н. механізма і пад. Пад дахам, пачуўся кароткі металічны шчоўк — надта знаёмы гук аўтаматнага затвора, які адцягваюць на баявы ўзвод. Быкаў.

2. выкл. у знач. вык. Ужываецца паводле знач. дзеясл. шчоўкаць — шчоўкнуць. Шчоўк курком! Стрэл бухнуў з громам. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчоўк! выкл. klítsch!, klatsch! (пугай); knipp!, knips! (пальцамі)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

knips!

int шчоўк!

~, knaps! — шчоўк, шчоўк!

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

pop​1 [pɒp] n.

1. шчоўк; пстрык; адры́вісты гук вы́буху; хло́панне

2. стрэл

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Клац ’шчоўк, лясь’ (ТСБМ). Гл. клацаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

knack!

int шчоўк!, шмяк!, хрусь!

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)