удо́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Птушка атрада ракшападобных са стракатым апярэннем, веерападобным чубам і загнутай уніз дзюбай.

|| прым. удо́давы, -ая, -ае (спец.).

Сямейства ўдодавых (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

удо́д

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. удо́д удо́ды
Р. удо́да удо́даў
Д. удо́ду удо́дам
В. удо́да удо́даў
Т. удо́дам удо́дамі
М. удо́дзе удо́дах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

удо́д м., зоол. удо́д

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

удо́д зоол. удо́д, -да м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

удо́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Птушка сямейства ўдодавых са стракатым апярэннем, веерападобным чубам і доўгай загнутай уніз дзюбай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удод

т. 16, с. 166

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

удо́д м заал Wíederhof m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

удо́давы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да ўдода, належыць яму.

2. у знач. наз. удо́давыя, ‑ых. Сямейства птушак, да якога належыць удод.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пу́пэц ’удод’ (Дразд.). Гукапераймальнае, гл. пупыр2© Драздовіч падае і іншую назву — дудок (ад гукапераймання уд‑уд), параўн. удод ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Аўдо́д, аудо́т ’удод’ (Бяльк., Арх. ГУ), оўдо́д ’удод, някемлівы чалавек’ (КСТ), укр. овдод, овдот, рус. смал. авдот, авдотька ’ўдод’; апошняе, на думку Фасмера, 1, 59, народнаэтымалагічнае збліжэнне з уласным імем Авдотья. Ад удод (гл.) з прыстаўным а‑ (о‑) як у аўто́ры (з уто́ры), аўто́к (з уто́к) і г. д.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)