Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
тычы́наж., разг. шест м.; тычи́на
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тычы́на, ‑ы, ж.
Вялікая палка; шост. Быў смешны дзядзька той часінай З пустою лыжкаю, з тычынай, Якою трэскі ён варонай. А тут Алесь як зарагоча!Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тычы́нанескл.н.гл. Тэсін
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
тычы́наж.абл. Pfahl m -(e)s, Pfähle, Stánge f -, -n
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Тычы́на ‘жэрдка’ (Яруш., Шымк. Собр., Доўн.-Зап. 2), ‘вялікая палка, доўгі шост’ (ТСБМ, Шат., Адм., Ян.; пух., іўеў, Сл. ПЗБ), ‘тонкая жардзіна, якая ўтыкаецца ў зямлю’ (Нас., Растарг.), ‘завостраны шост’ (Гарэц., Байк. і Некр.), тычына́ ‘тс’ (ашм., Стан.), тычы́нка: хмель тычынку абвівае ‘тс’ (Сержп. Прык.), ‘жэрдка, падвешаная ўверсе над печчу’ (свісл., Шатал.), ст.-бел.тычина ‘вяха, тычка’ (1585 г., ГСБМ). Параўн. укр.тичи́на ‘тычка’, рус.тычи́на ‘тс’, польск.tyczyna ‘тс’. Утворана пры дапамозе суф. ‑ін‑а ад ты́каць, ткнуць (гл.); не выключана ўтварэнне ад *tyčь ці *tъkъ (з падаўжэннем вакалізму асновы) і таго ж суфікса ‑ін‑а. Сюды ж тычы́н ‘вочап у студні з жураўлём’ (ваўк., ДАБМ, камент., 810) са зменай родавага канчатка пад уплывам вочап, тыч і інш.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тычына М. 11/227; 12/442
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)