ты́цкаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Тое, што і тыкаць¹.

◊

Ты́цкаць у нос каму (каго-што) або кім-чым (разм., неадабр.) — непачціва папікаць, папракаць каго-н.

|| наз. ты́цканне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ты́цкаць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. ты́цкаю ты́цкаем
2-я ас. ты́цкаеш ты́цкаеце
3-я ас. ты́цкае ты́цкаюць
Прошлы час
м. ты́цкаў ты́цкалі
ж. ты́цкала
н. ты́цкала
Загадны лад
2-я ас. ты́цкай ты́цкайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час ты́цкаючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ты́цкаць несов., разг. ты́кать, сова́ть;

◊ т. у нос — ты́кать (сова́ть) в нос;

па́льцам т. — па́льцем ты́кать;

т. у во́чы — ты́кать в глаза́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ты́цкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Тое, што і тыкаць ​1. Потым ловіць [бацька] вожыка, садзіць да сподачка, тыцкае яго мордачкаю ў малако. Сачанка. Мастак набіраў на пэндзаль фарбы і, як здавалася Веры, без разбору тыцкаў ім у палатно. Асіпенка.

•••

Пальцам (пальцамі) тыцкаць — тое, што і пальцам (пальцамі) паказваць (гл. паказваць).

Тыцкаць нос куды — тое, што і соваць нос куды (гл. соваць).

Тыцкаць пад нос каму — тое, што і соваць пад нос каму (гл. соваць).

Тыцкаць у вочы — тое, што і тыкаць у вочы (гл. тыкаць).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ты́цкаць, ты́цнуць (hinéin)stécken vt; stóßen* vt; wéisen* vi, zéigen vt (паказваць);

ты́цкаць па́льцам [па́льцамі] на каго-н [што-н] mit dem Fínger auf j-n, [etw.] déuten [wéisen*];

◊ ты́цкаць но́сам (каго-н у што-н j-n in A) mit der Náse stóßen*;

ты́цкаць у во́чы [пад нос каму-н] etw. j-m únter die Náse réiben*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ты́цканне, ‑я, м.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. тыцкаць — тыцнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ты́цнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Аднакр. да тыцкаць.

•••

Тыцнуць носам — указаць з мэтай павучання, звычайна ў рэзкай форме.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ты́цкала ‘падкалочаная малаком і мукой яечня’ (Сцяшк.), ты́цкало ‘смятана’ (Сцяшк. Сл.), ты́цкалка ‘мачанка’ (Жд. 2). Усе ўтвораны ад ты́цкаць ‘тыкаць, макаць’, гл. тыц.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тыц, выкл. у знач. вык.

Разм. Ужываецца паводле знач. дзеясл. тыцкаць — тыцнуць і тыцкацца. Я адрэзаў скібку хлеба, укусіў і, замест лыжкі, тыц канец гэтага самага нажа ў страву. Ермаловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

со́ўгаць разм

1. (перасоўваць) verschíeben* vt; wéiterrücken аддз vt;

2. (тыцкаць) stécken vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)