сту́пар

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. сту́пар
Р. сту́пару
Д. сту́пару
В. сту́пар
Т. сту́парам
М. сту́пары

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сту́пар, -ру м., мед. сту́пор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сту́пар, ‑у, м.

Стан прыгнечанасці пры некаторых псіхозах, які выяўляецца ў маўклівасці і поўнай нерухомасці хворага.

[Ад лап. stupor — здранцвенне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ступар

т. 15, с. 223

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

сту́пор мед. сту́пар, -ру м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

stupor

[ˈstu:pər]

n.

1) аслупяне́ньне, зьняме́ньне n.

2) Med. сту́пар -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

stupor [ˈstju:pə] n.

1. fml здранцве́нне, аняме́нне; змярцве́нне, адубе́нне;

in a stupor of dismay здранцве́лы ад стра́ху

2. med. сту́пар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)