сту́пар

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. сту́пар
Р. сту́пару
Д. сту́пару
В. сту́пар
Т. сту́парам
М. сту́пары

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сту́пар, -ру м., мед. сту́пор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сту́пар, ‑у, м.

Стан прыгнечанасці пры некаторых псіхозах, які выяўляецца ў маўклівасці і поўнай нерухомасці хворага.

[Ад лап. stupor — здранцвенне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сту́пор мед. сту́пар, -ру м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)