спалуча́льны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
спалуча́льны |
спалуча́льная |
спалуча́льнае |
спалуча́льныя |
| Р. |
спалуча́льнага |
спалуча́льнай
спалуча́льнае |
спалуча́льнага |
спалуча́льных |
| Д. |
спалуча́льнаму |
спалуча́льнай |
спалуча́льнаму |
спалуча́льным |
| В. |
спалуча́льны (неадуш.)
спалуча́льнага (адуш.) |
спалуча́льную |
спалуча́льнае |
спалуча́льныя (неадуш.)
спалуча́льных (адуш.) |
| Т. |
спалуча́льным |
спалуча́льнай
спалуча́льнаю |
спалуча́льным |
спалуча́льнымі |
| М. |
спалуча́льным |
спалуча́льнай |
спалуча́льным |
спалуча́льных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
спалуча́льны, -ая, -ае.
Які дазваляе спалучыць што-н., з’яўляецца вынікам спалучэння чаго-н.
Складаназлучаныя сказы са спалучальнымі адносінамі.
С. рэфлекс.
|| наз. спалуча́льнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
спалуча́льны
1. грам. соедини́тельный;
складаназлу́чаныя ска́зы са ~нымі адно́сінамі — сложносочинённые предложе́ния с соедини́тельными отноше́ниями;
2. спец. сочета́тельный;
с. рэфле́кс — сочета́тельный рефле́кс
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
спалуча́льны, ‑ая, ‑ае.
Які дазваляе спалучаць што‑н., з’яўляецца вынікам спалучэння чаго‑н. Спалучальны закон. Спалучальны рэфлекс.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спалуча́льны спец. Kombinatións-, kombiníert
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Спалучальны закон, гл. Асацыятыўнасць
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
сочета́тельный спалуча́льны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дый, злуч. (разм.).
1. спалучальны. Злучае члены сказа, што абазначаюць паслядоўныя з’явы, па знач. набліжаецца да злучнікаў «і», «ды».
Узяў сякеру дый падаўся ў лес.
2. далучальны. Далучае члены сказа і сказы, якія ўдакладняюць або абагульняюць папярэднія думкі.
Стаю адзін дый думаю.
А я вазьму дый раскажу аб усім.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
спалуча́льнасць ж.
1. грам. сочета́емость;
с. слоў — сочета́емость слов;
2. спец. сочета́тельность; см. спалуча́льны 2
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)