сераскі́р
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сераскі́р |
сераскі́ры |
| Р. |
сераскі́ра |
сераскі́раў |
| Д. |
сераскі́ру |
сераскі́рам |
| В. |
сераскі́ра |
сераскі́раў |
| Т. |
сераскі́рам |
сераскі́рамі |
| М. |
сераскі́ру |
сераскі́рах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сераскі́р м., ист. сераски́р
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сераскі́р
(тур. serasker < перс. sär’askär, ад sär = галава + ар. ’askar = воін)
галоўнакамандуючы ў султанскай Турцыі 16—18 ст., з 19 ст. — ваенны міністр.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)