само́тнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. само́тнік само́тнікі
Р. само́тніка само́тнікаў
Д. само́тніку само́тнікам
В. само́тніка само́тнікаў
Т. само́тнікам само́тнікамі
М. само́тніку само́тніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

само́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Манах, пустэльнік, які жыве ў скіце.

2. перан. Чалавек, які пазбягае людзей, вядзе адасобленае жыццё.

|| ж. само́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. само́тніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

само́тнік м. отше́льник, затво́рник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

само́тнік, ‑а, м.

Той, хто пазбягае людзей, вядзе адасобленае жыццё. Натуральна, што і лірычны герой у рамантычных творах Змітрака Бядулі гэтага часу — адзінокі самотнік. Каваленка. / у перан. ужыв. Дзе вольхі ніцыя крысом хаваюць бераг стромы, жыве стары самотнік сом, на ўсю раку вядомы. А. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

само́тнік м рэл, тс перан Eremít m -en, -en; Éinsiedler m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

само́тніца, ‑ы, ж.

Жан. да самотнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

solitary​1 [ˈsɒlətri] n. fml само́тнік; само́тніца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

samotnik

м. самотнік, адзінец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

отше́льник

1. уст. пустэ́льнік, -ка м.;

2. перен. адзіно́тнік, -ка м., само́тнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

anchorite

[ˈæŋkəraɪt]

n.

1) пустэ́льнік -а m.

2) само́тнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)