самагу́бец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. самагу́бец самагу́бцы
Р. самагу́бца самагу́бцаў
Д. самагу́бцу самагу́бцам
В. самагу́бца самагу́бцаў
Т. самагу́бцам самагу́бцамі
М. самагу́бцу самагу́бцах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

самагу́бец, ‑бца, м.

Разм.

1. Тое, што і самагубнік.

2. Той, хто сам чым‑н. шкодзіць свайму здароўю. [Даніла:] — От самагубец! Дзве бутэлькі зараз. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самагу́бец м. гл. самагубца

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

самагу́бка, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.

Разм. Жан. да самагубец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самагу́бца, ‑ы, м.

Разм. Тое, што і самагубец. Цікава тут яшчэ адна акалічнасць: кожны самагубца мае нахіленне да таго ці іншага спосабу самагубства — адны страляюцца, другія вешаюцца, трэція топяцца, кідаюцца пад машыну, труцяцца, рэжуцца брытваю. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самоуби́йца самазабо́йца, -цы м. и ж., разг. самагу́бнік, -ка м., самагу́бец, -бца м., самагу́бца, -цы м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)