сабата́ж

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сабата́ж сабата́жы
Р. сабата́жу сабата́жаў
Д. сабата́жу сабата́жам
В. сабата́ж сабата́жы
Т. сабата́жам сабата́жамі
М. сабата́жы сабата́жах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сабата́ж, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Наўмысны зрыў работы якога-н. мерапрыемства.

2. Замаскіраванае супрацьдзеянне ажыццяўленню чаго-н. ухіленнем ад удзелу ў ім ці свядомым нядобрасумленным яго выкананні.

Справа даходзіла да свядомага сабатажу.

|| прым. сабата́жны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сабата́ж, -жу м. сабота́ж

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сабатаж 9/284

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

сабата́ж, ‑у, м.

1. Наўмысны зрыў якога‑н. мерапрыемства ўхіленнем ад удзелу ў ім ці свядомым нядобрасумленным яго выкананнем. [Кох:] — Трэба паслаць у дэпо сваіх людзей, праз якіх мы зможам ведаць усё: хто перашкаджае, адкуль ідзе сабатаж, каго трэба ліквідаваць там. Лынькоў.

2. Замаскіраванае супрацьдзеянне ў мэтах перашкодзіць ажыццяўленню чаго‑н. Сабатаж справы міру. □ [Міхась:] — Бяры сякеру і — на гумно. А не прыйдзеш, будзем лічыць гэта як сабатаж. Сіняўскі.

[Фр. sabotage.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сабата́ж м. Sabotáge [-ʒə] f -, Sabotágeakt m -(e)s, -e (чаго-н. von, an D), Sabotíerung f -, -en (чаго-н. G);

займа́цца сабата́жам Sabotáge (be)tréiben*;

вы́крыць чый-н сабата́ж j-n der Sabotáge überführen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сабата́ж

(фр. sabotage, ад saboter = стукаць чаравікамі)

1) наўмысны зрыў работы ці якога-н. мерапрыемства;

2) замаскіраванае процідзеянне з мэтай перашкодзіць ажыццяўленню чаго-н.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сабата́ж

(фр. sabotage, ад saboter = стукаць чаравікамі)

1) наўмысны зрыў работы ці якога-н. мерапрыемства;

2) замаскіраванае процідзеянне ажыццяўленню чаго-н.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

сабота́ж сабата́ж, -жу м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

sabotaż, ~u

м. сабатаж

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)