рэ́ўнасць, -і, ж.

Пакутлівае сумненне ў чыёй-н. вернасці, каханні.

Пачуццё рэўнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рэ́ўнасць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. рэ́ўнасць
Р. рэ́ўнасці
Д. рэ́ўнасці
В. рэ́ўнасць
Т. рэ́ўнасцю
М. рэ́ўнасці

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рэ́ўнасць ж. ре́вность

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рэ́ўнасць, ‑і, ж.

Пачуццё пакутлівага сумнення ў чыёй‑н. вернасці, падазрэнне ў каханні да каго‑н. другога. Так, была маладосць, вясёлая, шчаслівая, была радасць першага і адзінага кахання, боль разлукі, расчараванне, рэўнасць, пакуты. Шамякін. Увага Веры да няшчаснага Падацюка абудзіла ў Кузьмы самае неспакойнае пачуццё — рэўнасць. Дуброўскі. Аксіння не выцерпела і сказала .. [Азаркевічу] ўсю праўду пра хлопца, што ён ёй не падабаецца, але яна, каб выклікаць у Азаркевіча рэўнасць, з ім гуляла. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэ́ўнасць ж. Eifersucht f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Рэ́ўнасць ’пачуццё сумнення ў чыёй-небудзь вернасці’ (ТСБМ), рэ́ўносць ’рэўнасць, зайздрасць, цяга’ (ТС). Укр. ревнощі, ревність, рус. ревность, серб. і харв. ре́вно̑ст ’старанне’, балг. ревност ’рэўнасць’. Прасл. *rьvьnostь вытворнае ад *rьvьnь (БЕР, 6, 200). Гл. раўнівы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

jealousy [ˈdʒeləsi] n.

1. рэ́ўнасць

2. за́йздрасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

раўні́вы, -ая, -ае.

1. Схільны да рэўнасці, ахоплены рэўнасцю; які выражае рэўнасць.

Раўнівая жонка.

Р. погляд.

2. Выкліканы рэўнасцю, недавер’ем.

Раўнівае падазрэнне.

|| наз. раўні́васць, -і, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Раўно́шчы ’рэўнасць’ (Сцяшк. Сл.). Абстрактны назоўнік на ‑ошчы, якім прыпісваецца ўкраінскае паходжанне, параўн. любошчы, радашча (гл.). Да рэўнасць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

узраўнава́ць

‘выказаць рэўнасць (узраўнаваць каго-небудзь і без прамога дапаўнення)’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. узраўну́ю узраўну́ем
2-я ас. узраўну́еш узраўну́еце
3-я ас. узраўну́е узраўну́юць
Прошлы час
м. узраўнава́ў узраўнава́лі
ж. узраўнава́ла
н. узраўнава́ла
Загадны лад
2-я ас. узраўну́й узраўну́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час узраўнава́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)