румя́ны

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. румя́ны
Р. румя́н
Д. румя́нам
В. румя́ны
Т. румя́намі
М. румя́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

румя́ны², -аў.

Ружовая ці чырвоная касметычная фарба для твару.

Р. і бялілы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

румя́ны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. румя́ны румя́ная румя́нае румя́ныя
Р. румя́нага румя́най
румя́нае		 румя́нага румя́ных
Д. румя́наму румя́най румя́наму румя́ным
В. румя́ны (неадуш.)
румя́нага (адуш.)		 румя́ную румя́нае румя́ныя (неадуш.)
румя́ных (адуш.)
Т. румя́ным румя́най
румя́наю		 румя́ным румя́нымі
М. румя́ным румя́най румя́ным румя́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

румя́ны¹, -ая, -ае.

1. Пакрыты румянцам.

Р. твар.

2. перан. Ярка-чырвоны, ружовы.

Р. небасхіл.

3. Пра печыва: з паверхняй залаціста-карычневага адцення.

Румяныя пампушкі.

Румяная скарынка.

|| наз. румя́насць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

румя́ны I прил. румя́ный

румя́ны II, -наў і -н сущ., ед. нет (красящее вещество) румя́на мн.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

румя́ны ​1, ‑ая, ‑ае.

1. Пакрыты румянцам, з румянцам на твары. Косцік і Шурка, румяныя з марозу, убеглі ў хату і пачалі апранацца: Косцік у лес, а Шурка ў школу. Брыль. Круглы румяны твар хлопца ажно ззяў. Хомчанка. // перан. З чырвоным бокам (пра яблыкі, грушы і пад.). І такія на ёй яблыкі растуць — чырвоныя ды румяныя. Якімовіч.

2. Ярка-чырвоны, ружовы. У акно ўжо зазірала сонца, круглае, румянае. Сачанка.

3. Чырванаваты, з залаціста-карычневым адценнем (пра колер печаных і смажаных вырабаў). Маці заўсёды пякла.. вялікія пампушкі з белай пшанічнай мукі, такія пахучыя, румяныя. Шамякін. — Ну, хваліся, — папрасіла Арына, паставіўшы назад на пліту блюда з румяным і адмыслова аздобленым парасём. Карпаў.

румя́ны ​2, ‑аў; адз. няма.

Ружовая ці чырвоная касметычная фарба для твару.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

румя́ны​I rótwangig, rot

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

румя́ны​II мн (róte) Schmínke f -, -n, Rouge [ru:ʃ] n -s, -s, Wángenrot n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Румя́ны 1 ’з румянцам на твары’, ’ярка-чырвоны, ружовы’, ’чырванаваты, з залаціста-карычневым адценнем (пра выпечку)’ (ТСБМ, Ласт., Сл. ПЗБ), румʼя́ны ’румяны, чырвоны’ (ТС), ст.-бел. румѧнъ ’тс’ (Альтбаўэр). Укр. румʼя́ний ’румяны’, рус. румя́ный ’тс’, польск. rumiany ’тс’, чэш. ruměný ’тс’, славен. rumèn ’жоўты, чырвоны’, серб.-харв. ру̀мен ’чырвоны’, балг. ру́мен ’тс’, макед. румен ’тс’, ст.-слав. роумѣнъ. Прасл. *ruměnъ < *rudměnъ < *ruda, *rudъ, *rudъjь (гл. руда, руды). Індаеўрапейскія адпаведнікі — літ. raumuõ, род. ‑eñs, Він. адз. л. raũmenį ’мышца’, лат. raũmins ’вэнджаныя мышачныя часткі’ (Фасмер, 3, 517; ESJSt, 13, 783 з літ-рай).

Румя́ны 2 ’ружовая ці чырвоная касметычная фарба для твару’ (ТСБМ). З рус. румяна ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

румя́насць гл. румяны¹.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)