раско́льнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. раско́льнік раско́льнікі
Р. раско́льніка раско́льнікаў
Д. раско́льніку раско́льнікам
В. раско́льніка раско́льнікаў
Т. раско́льнікам раско́льнікамі
М. раско́льніку раско́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

раско́льнік м., в разн. знач. раско́льник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раско́льнік, ‑а, м.

1. Той, хто ўносіць раскол у якую‑н. арганізацыю, садзейнічае расколу.

2. Паслядоўнік расколу (у 4 і 5 знач.); член раскольніцкай рэлігійнай секты; старавер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раско́льнік м.

1. гіст. (старавер) Raskólnik m -, -ki, Kírchenspalter m -s, -; Schismátiker m -s, -;

2. перан. Spálter m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

раско́льніца, ‑ы, ж.

Жан. да раскольнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

схізма́тык, ‑а, м.

Той, хто належыць да схізмы; раскольнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раско́льник в разн. знач. раско́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

rozłamowiec

м. паліт. раскольнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

схізма́тык м. царк. (раскольнік) Schismátiker [ʃıs-] m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

схізма́тык

(гр. schismatikos = які датычыць расколу)

той, хто належыць да схізмы; раскольнік.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)