пу́дзіла

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пу́дзіла пу́дзілы
Р. пу́дзіла пу́дзіл
Д. пу́дзілу пу́дзілам
В. пу́дзіла пу́дзілы
Т. пу́дзілам пу́дзіламі
М. пу́дзіле пу́дзілах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

пу́дзіла, -а, мн. -ы, -дзіл, н.

1. Чучала для адпужвання птушак у агародах, садах.

2. перан. Пра чалавека, які адпужвае сваім выглядам, а таксама пра чалавека, вычварна, безгустоўна апранутага (разм.).

3. Тое, чым (той, кім) палохаюць, прадмет боязі, страху.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пу́дзіла ср.

1. пу́гало, чу́чело;

2. перен., бран. чу́чело;

◊ п. гаро́хавае — чу́чело горо́ховое

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пу́дзіць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. пу́джу пу́дзім
2-я ас. пу́дзіш пу́дзіце
3-я ас. пу́дзіць пу́дзяць
Прошлы час
м. пу́дзіў пу́дзілі
ж. пу́дзіла
н. пу́дзіла
Загадны лад
2-я ас. пу́дзь пу́дзьце
Дзеепрыслоўе
цяп. час пу́дзячы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

пу́дзіла, ‑а, н.

1. Чучала ў выглядзе чалавека, якое выстаўляецца на палях, агародах для адпужвання птушак. За плотам сярод канапель стаіць там пудзіла, стаіць, здзіўлена растапырыўшы ў бакі рукі, і цікуе за ўсімі з-пад нізка насунутай на колік шапкі. Галавач. У гародзе, за пахілым парканам матлялася на ветры пудзіла на вераб’ёў. Арочка. // перан. Пра тое, што выклікае страх, сполах у каго‑н. Царская Расія была пудзілам для нацыянальна-рэвалюцыйнага руху ў Еўропе.

2. перан. Пра неахайна, непрыгожа апранутага, брыдкага чалавека. [Гусоўскі:] — Глядзі, якім пудзілам апранулі! Цікава, для чаго такая маскіроўка? Навуменка. [Насця:] — Ну, паглядзі ты на сябе: на каго ты падобен у гэтым рызмане? Дзе ж ёсць другое такое пудзіла на свеце? Колас.

•••

Пудзіла (агароднае) гарохавае — пра смешна, безгустоўна адзетага чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пу́дзіла н Vógelscheuche f -, -n; перан Schréckgespenst n -es, -er -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Пу́дзіла (ТСБМ; Шат.; віл., асіп., ганц., паст., Сл. ПЗБ; Бяльк.), ’страшыдла пужаць курэй’ (Варл.), пу́дзвіло, пу́дзіло ’пудзіла; неахайнік’ (ТС). Ад пу́дзіць ’пужаць, адганяць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гаро́хавы горо́ховый;

◊ пу́дзіла ~вае — чу́чело горо́ховое

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

bugaboo [ˈbʌgəbu:] n. пу́дзіла, пу́жала; страшы́дла

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

патаро́ча

‘пудзіла’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. патаро́ча патаро́чы
Р. патаро́чы патаро́ч
Д. патаро́чы патаро́чам
В. патаро́чу патаро́чы
Т. патаро́чай
патаро́чаю		 патаро́чамі
М. патаро́чы патаро́чах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)