прыгаво́раны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прыгаво́раны |
прыгаво́раная |
прыгаво́ранае |
прыгаво́раныя |
| Р. |
прыгаво́ранага |
прыгаво́ранай
прыгаво́ранае |
прыгаво́ранага |
прыгаво́раных |
| Д. |
прыгаво́ранаму |
прыгаво́ранай |
прыгаво́ранаму |
прыгаво́раным |
| В. |
прыгаво́раны (неадуш.)
прыгаво́ранага (адуш.) |
прыгаво́раную |
прыгаво́ранае |
прыгаво́раныя (неадуш.)
прыгаво́раных (адуш.) |
| Т. |
прыгаво́раным |
прыгаво́ранай
прыгаво́ранаю |
прыгаво́раным |
прыгаво́ранымі |
| М. |
прыгаво́раным |
прыгаво́ранай |
прыгаво́раным |
прыгаво́раных |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыгаво́раны
дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прыгаво́раны |
прыгаво́раная |
прыгаво́ранае |
прыгаво́раныя |
| Р. |
прыгаво́ранага |
прыгаво́ранай
прыгаво́ранае |
прыгаво́ранага |
прыгаво́раных |
| Д. |
прыгаво́ранаму |
прыгаво́ранай |
прыгаво́ранаму |
прыгаво́раным |
| В. |
прыгаво́раны (неадуш.)
прыгаво́ранага (адуш.) |
прыгаво́раную |
прыгаво́ранае |
прыгаво́раныя (неадуш.)
прыгаво́раных (адуш.) |
| Т. |
прыгаво́раным |
прыгаво́ранай
прыгаво́ранаю |
прыгаво́раным |
прыгаво́ранымі |
| М. |
прыгаво́раным |
прыгаво́ранай |
прыгаво́раным |
прыгаво́раных |
Кароткая форма: прыгаво́рана.
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыгаво́раны приговорённый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыгаво́раны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад прыгаварыць.
2. у знач. наз. прыгаво́раны, ‑ага, м.; прыгаво́раная, ‑ай, ж. Той (тая), хто прыгавораны судом да якой‑н. кары. Усе глядзелі на прыгавораных. Шашкоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыгаво́раны канц., юрыд. verúrteilt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
приговорённый прыгаво́раны; прысу́джаны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
смяро́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Чалавек, які асуджаны на смерць, прыгавораны да пакарання смерцю.
Камера смяротнікаў.
|| ж. смяро́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
convicted
[kənˈvɪktɪd]
adj.
асу́джаны, прызна́ны вінава́тым; прыгаво́раны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
verdónnert
a разм.
1) асу́джаны, прыгаво́раны
2) спало́ханы; ашало́млены, збянтэ́жаны
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Збанітава́ць ’зняважыць, аблаяць’ (Сл. паўн.-зах.). Ст.-бел. банитовати ’выганяць’, ст.-польск. banitować ’тс’ (Булыка, Запазыч., 36); прэфіксацыя з‑ (< *jьz‑) фактычна паўтарае ўжо наяўную ў корані семантыку. Польск. banita ’выгнанец’ < с.-лац. bannitus ’прыгавораны на выгнанне’ (SWO, 68).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)