Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
прыбо́й, -бо́ю м. прибо́й
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыбо́й, ‑ю, м.
1. Хвалі, якія б’юць у бераг. Шумеў марскі прыбой, уздымаліся, гойдаліся цяжкія хвалі.Лынькоў.Праз момант маці пачула, як зашуршэлі пад яго нагамі дробныя, яшчэ не намочаныя прыбоем каменьчыкі.Кулакоўскі.// Шум, які ўтвараюць гэтыя хвалі. Цяпер і я сяджу у пальмавых алеях, Гляджу у даль і слухаю прыбой...Гурло.
2. Месца каля берага, куды б’е хваля. Зона прыбою. Паласа прыбою.
3.Спец. Павелічэнне ў аб’ёме (кучы камення), якое атрымліваецца пасля драбнення буйнага каменю на шчэбень.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
прыбо́йм Brándung f -; Wéllenschlag m -(e)s (хваль);
пе́ністы прыбо́й die kóchende Brándung
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Прыбо́й ’прабой (у дзвярах)’ (паст., Сл. ПЗБ), прыбо́ј, прыбо́јник ’металічная дужка, убітая ў дзверы, якая служыць для навешвання замка’ (Шушк.), прыбуой ’тое, на чым вешаюць замок’ (беласт., Ніва, 1979, 30 вер.). Да прабой (гл.), але, як і тут, цалкам верагодны ўплыў семантыкі дзеяслова прыбі́ць ’прымацаваць’, да біць (гл.); аналагічнае рус.дыял.прибо́й ’дзвярны запор, засаўка’, укр.при́бо́й, прибо́єц ’прабой’, параўн. балг.дыял.прибо̀й ’калок для прывязвання жывёлы’.