прыба́віць, -а́ўлю, -а́віш, -а́віць; -а́ўлены; зак.

1. каго-што і чаго. Даць, пакласці, зрабіць, сказаць у дадатак да чаго-н.

П. дзвесце рублёў.

П. цукру ў ягады.

П. да сказанага.

2. чаго. Павялічыць памер, колькасць, хуткасць чаго-н.

П. грошай.

П. кроку.

◊

Прыбавіць у вазе (разм.) — патаўсцець, стаць цяжэйшым.

|| незак. прыбаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. прыбаўле́нне, -я, н. і прыба́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыба́віць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прыба́ўлю прыба́вім
2-я ас. прыба́віш прыба́віце
3-я ас. прыба́віць прыба́вяць
Прошлы час
м. прыба́віў прыба́вілі
ж. прыба́віла
н. прыба́віла
Загадны лад
2-я ас. прыба́ў прыба́ўце
Дзеепрыслоўе
прош. час прыба́віўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыба́віць сов., в разн. знач. приба́вить;

п. гро́шай — приба́вить де́нег;

п. кро́ку — приба́вить ша́гу;

п. у вазе́ — приба́вить в ве́се

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыба́віць, ‑баўлю, ‑бавіш, ‑бавіць; зак., што.

1. і чаго. Далучыць, дадаць што‑н. да чаго‑н.; павялічыць колькасць чаго‑н. — Бяда ўся ў зямельным голадзе. А хутары зямлі не прыбавяць. Галавач. // Павялічыць, зрабіць большым (памер, колькасць, хуткасць і пад.). Танкі прыбавілі хуткасць і паспелі пераскочыць мост раней за «праціўніка». Хомчанка. Якаў больш не сцерпеў размовы з Цітком, прыбавіў кроку і пакінуў яго ззаду. Лобан.

2. і без дап. Сказаць што‑н. у дадатак да ўжо сказанага; дадаць. А другі голас прыбавіў: — Усё ўбівае ў галовы, што не гэтак, кажа, жыць трэба, як мы жывем.. Чорны.

3. і без дап. Разм. Перабольшыць, прыхлусіць. — Чаму не скажуць? ото дзіва! Той самы «Тэш», каб падлізацца, Яшчэ прыбавіць і размажа! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыбаўля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да прыбавіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыбаўля́ць несов., в разн. знач. прибавля́ть; см. прыба́віць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыба́ўлены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад прыбавіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сплюсо́ўваць

‘прыбавіць адно да другога’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. сплюсо́ўваю сплюсо́ўваем
2-я ас. сплюсо́ўваеш сплюсо́ўваеце
3-я ас. сплюсо́ўвае сплюсо́ўваюць
Прошлы час
м. сплюсо́ўваў сплюсо́ўвалі
ж. сплюсо́ўвала
н. сплюсо́ўвала
Загадны лад
2-я ас. сплюсо́ўвай сплюсо́ўвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час сплюсо́ўваючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падба́віць, -а́ўлю, -а́віш, -а́віць; -а́ўлены; зак., што і чаго.

Крыху прыбавіць.

П. цукру ў чай.

|| незак. падбаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. падба́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыпра́віць, -а́ўлю, -а́віш, -а́віць; -а́ўлены; зак., што.

1. чым. Прыбавіць чаго-н. для смаку (да стравы).

П. суп таматам.

2. Прыладзіць, прымацаваць.

П. пастронкі да ворчыка.

|| незак. прыпраўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)