пара́за

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пара́за пара́зы
Р. пара́зы пара́з
Д. пара́зе пара́зам
В. пара́зу пара́зы
Т. пара́зай
пара́заю		 пара́замі
М. пара́зе пара́зах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пара́за ж кніжн гл паражэнне

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

setback [ˈsetbæk] n. няўда́ча; пара́за, спад;

a crop setback неўраджа́й;

suffer a setback пацярпе́ць паражэ́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

pobicie

н.

1. пабоі, збіванне;

2. паражэнне, параза (арміі)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

debacle

[deɪˈbɑ:kəl]

n.

1) пара́за n., по́ўны разгро́м, крах -у m.

2) крыгало́м -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

разгро́м м

1. (разбурэнне) Zerschlágung f -; Zerschméttung f -;

2. (параза) Níederlage f -, -n;

3. разм (беспарадак) Verwüstung f -, Únordnung f -, Zerstörung f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

porażka

porażk|a

ж. паражэнне, параза; разгром;

ponieść ~ę — пацярпець паражэнне (паразу)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

discomfiture

[dɪsˈkʌmfɪtʃər]

n.

1) разгро́м -у m., пара́за f. (у баі́)

2) разла́д (пля́наў, спадзява́ньняў)

3) зьбянтэ́жанасьць f., замяша́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Струт: але дух народу струт (А. Абуховіч). Значэнне няпэўнае; Пацюпа (Наша слова, 1995, 29 лістап.) узнаўляе як ‘параза’, спасылаючыся на ст.-бел. струтъ, якое Зізаній (79) тлумачыць “збурене мѣста албо люду побитье”. Няясна. Пацюпа (там жа) выводзіць з трут (гл.), параўноўваючы з літ. treñkti ‘грымнуць, ударыць’. Параўн. таксама ўкр. дыял. струт ‘выгоднае, зручнае месца’, якое спрабуюць звязаць з старым польск. stręt ‘перашкода’ (ЕСУМ, 5, 455). Фармальна адпавядае польск. strącic ‘збіць, скінуць’ (гл. стронціць), якое лічаць роднасным названаму літоўскаму слову (польск. trącic ‘штурхаць; чэш. trútiti ‘тс’, гл. Брукнер, 575; Махэк₂, 655)’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

przegrany

przegran|y

1. прайграны; прагуляны;

2. разм. прыгнечаны;

3. ~a ж. пройгрыш; паражэнне; параза

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)