Стро́нціць ‘пашкодзіць, звіхнуць’ (Сцяшк. Сл.), ‘пакалечыць’ (іўеў., шальч., воран., паст., Сл. ПЗБ), стро́нціцца ‘ўпасці’ (шальч., Сл. ПЗБ). З польск. strącić ‘збіць, зваліць, упіхнуць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)