палу́да, -ы, ДМ -дзе, ж.

Тонкі слой волава, якім пакрываюць паверхню металічных вырабаў для засцярогі ад іржы, акіслення.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палу́да

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. палу́да
Р. палу́ды
Д. палу́дзе
В. палу́ду
Т. палу́дай
палу́даю
М. палу́дзе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

палу́да ж.

1. (действие) полу́да;

2. (сплав для лужения) полу́да, лу́да

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

палу́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. палудзіць (у 1 знач.); луджэнне.

2. Сплаў волава са свінцом, які ўжываецца для пакрыцця металічных вырабаў; луда.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Палу́да ’луджэнне, сплаў волава са свінцом, які ўжываецца для пакрыцця металічных вырабаў; луда’ (ТСБМ). Аддзеяслоўны дэрывант ад палудзіць < лудзіць < луда (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лу́да, -ы, ДМ -дзе, ж.

Тое, што і палуда.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

полу́да техн. палу́да, -ды ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лу́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Тое, што і палуда.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лу́да лу́да, -ды ж., палу́да, -ды ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каза́н, ‑а, м.

Абл. Кацёл з круглым дном і шырокім верхам. Медны казан быў, ды палуда ўся аблезла. Сабаленка.

[Цюрк. казан.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)