па́йшчыца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. па́йшчыца па́йшчыцы
Р. па́йшчыцы па́йшчыц
Д. па́йшчыцы па́йшчыцам
В. па́йшчыцу па́йшчыц
Т. па́йшчыцай
па́йшчыцаю		 па́йшчыцамі
М. па́йшчыцы па́йшчыцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

па́йшчыца ж. па́йщица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

па́йшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да пайшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́йшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Уладальнік паю.

П. кааператыўнага таварыства.

|| ж. па́йшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. па́йшчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

па́йщица эк. па́йшчыца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Пла́ска, пласка ’брыца, Echinochloa L.’ (воран., Сл. ПЗБ). З польск. płaski ’плоскі’, якое Банькоўскі (2, 617) выводзіць з *plaz‑bskb < *plaza, параўн. плазам (гл.). Названа з-за прыплюшчанага (пласкаватага) сцябла расліны, асабліва ў ніжняй частцы. Параўн. іншыя назвы плоска трава, пласку́ха (караністая), пладуха, пласціна, плашчу га, пайшчыца (ЛА, 1). Магчыма, аднак, што некаторым гэтыя лексемы звязаныя з плоскі (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)