павучы́ны гл. павук.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

павучы́ны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. павучы́ны павучы́ная павучы́нае павучы́ныя
Р. павучы́нага павучы́най
павучы́нае		 павучы́нага павучы́ных
Д. павучы́наму павучы́най павучы́наму павучы́ным
В. павучы́ны (неадуш.)
павучы́нага (адуш.)		 павучы́ную павучы́нае павучы́ныя (неадуш.)
павучы́ных (адуш.)
Т. павучы́ным павучы́най
павучы́наю		 павучы́ным павучы́нымі
М. павучы́ным павучы́най павучы́ным павучы́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

павучы́ны пау́чий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павучы́ны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і павуковы. Нічыпар бярэ мятлу, з усяго маху б’е па карункавых узорах павучынага рукадзелля. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павучы́ны Spínnen-

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

паву́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Драпежная членістаногая жывёліна, якая пляце павуціну.

|| памянш. павучо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

|| прым. павучы́ны, -ая, -ае і павуко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

павучы́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. павучы́на
Р. павучы́ны
Д. павучы́не
В. павучы́ну
Т. павучы́най
павучы́наю
М. павучы́не

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)