нядба́йнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. нядба́йнік нядба́йнікі
Р. нядба́йніка нядба́йнікаў
Д. нядба́йніку нядба́йнікам
В. нядба́йніка нядба́йнікаў
Т. нядба́йнікам нядба́йнікамі
М. нядба́йніку нядба́йніках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нядба́йнік, ‑а, м.

Разм. Той, хто нядбайна адносіцца да сваіх абавязкаў, да справы. Разам з іншымі рабочымі Вроня змагаецца з безгаспадарнасцю, з нядбайнікамі, з-за якіх шмат прадукцыі ідзе ў брак. Кудраўцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нядба́йнік м. разм. Fulenzer m -s, -, Fulpelz m -(e)s, -e; Tgedieb m -(e)s, -e;

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

або́лтус, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм., лаянк.).

Нядбайнік, гультай, дурань; невук.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нядба́йніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да нядбайнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нядба́йла м., ж. гл. нядбайнік; нядбайніца

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

нядба́йца м., ж. разм. гл. нядбайнік; нядбайніца

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Плятры́га (зневаж.) ’нядбайнік’ (дзятл., Сцяшк. Сл.). У выніку кантамінацыі лотр, латруга (гл.) і пляту́н < плятаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

безде́льник

1. разг. гульта́й, -тая́ м., ло́дар, -ра м.;

2. бран. нядба́йнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Нядба́йла ’гультай, бестурботны чалавек’ (Касп., Бяльк., Сл. ПЗБ, ТС), нядба́йлік ’тс’ (Янк. 1, ТС), нядбайнік ’тс’ (лунін., Шатал.; Мат. Гом.), нядба́йліца ’тс’ (Сцяшк.), нядба́ліца ’тс’ (бялын., Янк. Мат.; Гарэц., Сл. ПЗБ), нядба́йніца (лунін., Шатал., Мат. Гом.), нядба́йліска ’тс’ (Сцяц.). Да дбаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)