неаха́йнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. неаха́йнік неаха́йнікі
Р. неаха́йніка неаха́йнікаў
Д. неаха́йніку неаха́йнікам
В. неаха́йніка неаха́йнікаў
Т. неаха́йнікам неаха́йнікамі
М. неаха́йніку неаха́йніках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

неаха́йнік, ‑а, м.

Разм. Неахайны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неаха́йніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да неахайнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

растро́па, ‑ы, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑е, Т ‑ай (‑аю), ж.

Разм. Неакуратны, непрычасаны, лахматы чалавек; неахайнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

brudas

м. мурза; неахайнік; няхлюй

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

*Лафе́рма, лофе́рма ’лахудра, недарэка, неахайнік’ (ТС). З польск. oferma ’няўклюда, цямця-лямця’ з прыстаўным л‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

flejtuch

м. разм. пагард. неахайны чалавек; неахайнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Пу́дзіла (ТСБМ; Шат.; віл., асіп., ганц., паст., Сл. ПЗБ; Бяльк.), ’страшыдла пужаць курэй’ (Варл.), пу́дзвіло, пу́дзіло ’пудзіла; неахайнік’ (ТС). Ад пу́дзіць ’пужаць, адганяць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

неря́ха (о мужчине) неаха́йны, -нага м., разг. неаха́йнік, -ка м.; (о женщине) неаха́йная, -най ж., разг. неаха́йніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Рэпэ́ха ’неахайніца’ (івац., Жыв. сл.). Магчыма, экспрэсіўная кантамінацыя: рапу́ха (гл.) і рапяхі́ ’адходы пры прадзенні кудзелі’ (Шатал.). Параўн. яшчэ рус. репсаха ’неахайніца’, рёпся ’неахайнік’ (алан.), репсать ’быць неахайным, не трымаць парадак у хаце’, ’сёрбаць’. Гл. яшчэ рапеха.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)