н. кло́пату — наде́лать (доста́вить, причини́ть) хлопо́т;
н. глу́пства — наде́лать (натвори́ть) глу́постей;
3. (нагрязнить) насори́ть; напа́чкать;
дзе́ці ~бі́лі сме́цця ў пако́і — де́ти насори́ли в ко́мнате;
4. (изготовить вязанием) навяза́ть;
◊ н. шу́му — наде́лать шу́му, подня́ть шум
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
нарабі́ць, ‑раблю, ‑робіш, ‑робіць; зак., чаго.
1. Зрабіць вялікую колькасць чаго‑н. Нарабіць здымкаў. Нарабіць вулляў. □ Увайшоў у лес я ссекчы клён, Нарабіць мне трэба лёгкіх лыжаў.Бялевіч.
2. і што. Зрабіць, учыніць што‑н. або многа чаго‑н. (звычайна непрыемнага, дрэннага і пад.). Нарабіць памылак. Нарабіць шкоды. □ Малыя накінуліся на сала. Маці нарабіла крыку: — Не бярыце памногу.Чорны.Паяўленне [Сцёпкі] ў Заборцах было цэлаю праяваю вясковага жыцця, бо ў свой час ён нарабіў столькі шуму ў сяле, што аб ім доўга гаварылі і прарочылі яму нялюдскую долю.Колас.— Засуха ў нас — гэта яшчэ нішто, а вось вайна што нарабіла.Шамякін.
3. і без дап.(звычайназадмоўем). Зарабіць у дастатковай колькасці. — Грошай няма ў нас, дзедка. Тата адзін на ўсіх не можа нарабіць, — адказала Галя тое, што чула не раз з матчыных вуснаў.Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нарабі́ць
1. (viel) máchen vt, (in gróßer Ménge) ánfertigen vt;