му́рын

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. му́рын му́рыны
Р. му́рына му́рынаў
Д. му́рыну му́рынам
В. му́рына му́рынаў
Т. му́рынам му́рынамі
М. му́рыне му́рынах

Крыніцы: tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

муры́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. муры́н муры́ны
Р. муры́на муры́наў
Д. муры́ну муры́нам
В. муры́на муры́наў
Т. муры́нам муры́намі
М. муры́не муры́нах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

му́рын, ‑а, м.

Уст. Негр, арап.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

муры́н м. разм. Néger m -s, - (пагард.); Áfro¦amerikaner m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

му́рын

(польск. murzyn < ст.-в.-ням. mōr, ад лац. maurus)

уст. негр, арап.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Му́рын ’негр, арап’, ’чорны, смуглы’ (Грыг., ТСБМ, Нас., Шат., Сцяц.), муры́нка ’загарэлая, цёмная жанчына’ (Нас.), ст.-бел. муринъ ’негр’ (XV ст.) запазычана са ст.-польск. murzyn, якое са ст.-в.-ням. môr ’маўр’ < лац. maurus ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 126; Кюнэ, Poln., 79; Міклашыч, 204; Фасмер, 3, 13). Лексема муры́нка была ўтворана паводле польск. murzynka ’негрыцянка’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мурын Аляксандр Рыгоравіч

т. 11, с. 36

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Murzyn

негр; мурын

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Néger

m -s, - негр, му́рын

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Negr

м. негр, мурын

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)