агульначалаве́чая м. — общечелове́ческая мора́ль (нра́вственность);
2. (нравственный вывод) мора́ль;
м. ба́йкі — мора́ль ба́сни;
3.разг. (наставление) мора́ль, нравоуче́ние ср.;
чыта́ць м. — чита́ть мора́ль (нравоуче́ние)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мара́ль, ‑і, ж.
1. Правілы, нормы паводзін людзей у адносінах паміж сабой. Камуністычная мараль. Буржуазная мараль. □ Маё знаёмства з доктарам з пункту погляду маралі тутэйшых жыхароў адбылося вельмі прыстойна і як мае быць.Васілевіч.
2. Павучальны вывад з чаго‑н. Мараль байкі.
3.Разм. Павучанне, натацыя. [Максім:] — Ты мне маралі не чытай... На сябе спачатку паглядзі.Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
мара́льж Morál f -, Síttenlehre f -; Síttlichkeit f -, Moralität f - (маральнасць);
чыта́цькаму-нмара́льпагардj-m Morál prédigen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
мара́ль
(фр. morale, ад лац. moralis = які датычыць звычаяў)
1) сукупнасць прынцыпаў і норм паводзін людзей у грамадстве;
2) павучальны вывад з чаго-н. (напр. м. байкі);
3) перан. павучанне, настаўленне.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Мара́ль ’правілы, нормы паводзін людзей у адносінах паміж сабой’, ’павучальны вывад з чаго-небудзь’, ’павучанне, натацыя’ (ТСБМ, Растарг.). Паводле Крукоўскага (Уплыў, 77), запазычана з рус. мовы. Аднак яшчэ ст.-бел.моральный ’маральны’ (XVII ст.) са ст.-польск.moralny. Паланізмамі з’яўляюцца бел.марал ’мараль’ (Яруш.) і мара́льнасць з польск.moralność ’тс’. Усе праз франц.moral прыйшлі з лац.moralis ’які датычыць звычак’ (SWO, 491).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мара́ль
(фр. morale, ад лац. moralis = які датычыць звычаяў)
1) сукупнасць прынцыпаў і норм паводзін людзей у грамадстве (напр. м. узаемаадносін);