маго́
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, нескланяльны
|
адз. |
мн. |
| Н. |
маго́ |
маго́ |
| Р. |
маго́ |
маго́ |
| Д. |
маго́ |
маго́ |
| В. |
маго́ |
маго́ |
| Т. |
маго́ |
маго́ |
| М. |
маго́ |
маго́ |
Крыніцы:
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
маго́, нескл. і маго́т, ‑а, М ‑гоце, м.
Бясхвостая малпа, якая лёгка прыручаецца; водзіцца ў паўночна-заходняй Афрыцы.
[Фр. magot.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тату́рыцца ’глядзець з-пад ілба’ (Ласт.). Няясна, параўн. та́тур (tátur): у маго́ тату́ра саба́чая нату́ра (ваўк., Федар. 4), якое Федароўскі (там жа, 311) выводзіць з тата (tàtur jest tàto zmieniony dla rymu), гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мага́, маго́ ’сіла’, ’магчымасць’ (Нас., Шат., Бяльк., Ян., Янк. 2). Укр. мога́ ’магчымасць’. Бел.-укр. архаізм, утвораны ад прасл. mog‑ti і суф. ‑a з абстрактным значэннем у выразе: як мага́ фалькл. як мога (ТСБМ, Сл. ПЗБ). Слова мага з’яўляецца дзеепрыслоўем. Параўн. чэш. moha — дзеепрыслоўе м. роду адз. ліку ад moci ’магчы’ (Карскі 2-3, 274).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)