Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
любата́, ‑ы, ДМ ‑баце, ж.
1. Тое, што люба, што выклікае захапленне прывабнасцю, прыгажосцю. Тут [у клеці] нейкая асаблівая сцішанасць, нейкая адменная любата.Сабаленка.
2.узнач.вык. Пра захапленне, зачараванне кім‑, чым‑н., задавальненне ад каго‑, чаго‑н. [Дзед Мацей:] — Бач, якое падвор’е, проста любата.Ляўданскі.Ехаць па лесе — адна любата.Гамолка.[Доўнар:] — Хлопцы — любата, адзін у адзін.Дуброўскі.//безас.узнач.вык., зінф. Прыемна. Любата глядзець, як пад напорам.. моцных рук вянок за вянком узнімаюцца ўгору новыя хаты.Васілевіч.А касілка косіць-рэжа, Ажно глянуць любата.Ставер.//узнач.выкл. Ужываецца пры выказванні прыемнага ўражання. [Собіч:] — Любата! Проста любата, Марына Барысаўна! Цяпер у нас зусім другая карціна.Скрыган.[Андрэй Сцяпанавіч:] — Паглядзіце, якое ворыва! Любата!Бялевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
любата́ж Hérrlichkeit f -, Schönheit f -
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Любата́, любута́, любота́ ’тое, што люба, што выклікае прыемнае ўражанне, захапленне’, ’асалода, прыемнасць’, ’прыгожасць, прывабнасць’, ’раскоша, хараство’ (ТСБМ, Мядзв., Шат., Касп., ТС, Ян.; міёр., З нар. сл.; КЭС, лаг.; брасл., карэліц., Сл. ПЗБ), ’добра’ (калінк., З нар. сл.). Укр.любота́ ’асалода, задавальненне’, рус.любота, серб.-харв.љу̀ботан ’чалавечны’, уласнае імя Ljubota. Прасл.lʼubota (Трубачоў, Эт. сл., 15, 179).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дабрыня́, -і́, ж. (разм.).
1. Тое, што і дабрата.
2. Раскоша, хараство, любата.
Якая д. раніцай на сенажаці!
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
лю́басць, -і, ж.
1. Пачуццё глыбокай прыхільнасці да каго-, чаго-н., адданасці каму-, чаму-н.; замілаванне кім-, чым-н.
Л. да роднага краю.
2.у знач.вык.Любата.
Хлопец — адна л.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)