Маркава ланцугі 7/18

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ланцу́г

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ланцу́г ланцугі́
Р. ланцуга́ ланцуго́ў
Д. ланцугу́ ланцуга́м
В. ланцу́г ланцугі́
Т. ланцуго́м ланцуга́мі
М. ланцугу́ ланцуга́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяры́гі, -ры́г і -аў.

Жалезныя ланцугі, якія носяць на целе рэлігійныя фанатыкі.

|| прым. вяры́жны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Гімене́й: ву́зы (ланцугі́) Гімене́я шутл. у́зы (це́пи) Гимене́я

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зланцу́жыць

‘закаваць каго-небудзь у ланцугі’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. зланцу́жу зланцу́жым
2-я ас. зланцу́жыш зланцу́жыце
3-я ас. зланцу́жыць зланцу́жаць
Прошлы час
м. зланцу́жыў зланцу́жылі
ж. зланцу́жыла
н. зланцу́жыла
Загадны лад
2-я ас. зланцу́ж зланцу́жце
Дзеепрыслоўе
прош. час зланцу́жыўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гимене́й / у́зы (це́пи) гимене́я шутл. ву́зы (ланцугі́) Гімене́я.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

fetters [ˈfetəz] n. pl. ланцугі́; кайданы́, кайда́ны; пу́ты (таксама перан.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

панавя́зваць, -аю, -аеш, -ае; зак.

1. чаго. Зрабіць шляхам вязання многа чаго-н.

П. пальчатак.

2. што. Пачапіць што-н. усім, многім.

П. званкі на шыю жывёле.

3. каго. Прывязаць, каб не разыходзіліся (пра жывёлу).

П. коней на ланцугі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

клюз, ‑а, м.

Адтуліна ў корпусе карабля, цераз якую праходзяць якарныя ланцугі, тросы і пад.

[Гал. kluis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ВЯРЫ́ГІ,

прылады рэліг. самакатавання — кайданы, аковы, жал. або медныя ланцугі, кольцы, пласціны і да т.п., якія насілі на голым целе — аскеты, падзвіжнікі з мэтай пакаяння і ўтаймавання плоці. Паводле евангельскіх сказанняў, вярыгамі наз. ланцугі, у якія быў закаваны апостал Пётр.

т. 4, с. 399

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)