ківо́к, кіўка́, мн. кіўкі́, кіўко́ў, м.

Нахіл галавы ў знак прывітання, згоды і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ківо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ківо́к кіўкі́
Р. кіўка́ кіўко́ў
Д. кіўку́ кіўка́м
В. ківо́к кіўкі́
Т. кіўко́м кіўка́мі
М. кіўку́ кіўка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ківо́к (род. кіўка́) м. киво́к;

◊ к. у (мой, твой і г.д.) бок — киво́к в (мою́, твою́ и т.д.) сто́рону

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ківо́к, кіўка, м.

Нахіл галавы ў знак прывітання, згоды і пад. Блок адказаў на паклон лёгкім ледзь прыметным кіўком галавы. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ківо́к м Kópfnicken n -s, Kópfbewegung f -, -en, Néigung f -, -en (des Kopfes)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кіў, ківа́, мн. ківы́, ківо́ў, м. (разм.).

Тое, што і ківок.

Не баішся ківа, пабаішся кія (прымаўка).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

киво́к ківо́к, род. кіўка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кіў, ківа, м.

Разм. Тое, што і ківок. Ківалі галавы.. [Юзік] згадзіўся з Юркевічам. Мурашка. Не паслухае ківа, дык паслухае кія. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

skinienie

н. знак; жэст, ківок;

przybiega na każde skinienie — бяжыць на кожны ківок

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

штука́рскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да штукара, штукарства, уласцівы ім. У гмах далоні — і жар-птушкі Чародкай сядуць на плячы. Ківок — і з рота пырснуць стужкі — Штукарскія спавівачы. Макаль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)