ко́нтур

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ко́нтур ко́нтуры
Р. ко́нтуру ко́нтураў
Д. ко́нтуру ко́нтурам
В. ко́нтур ко́нтуры
Т. ко́нтурам ко́нтурамі
М. ко́нтуры ко́нтурах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́нтур, -у, мн. -ы, -аў, м.

Абрыс, лінія, якая ачэрчвае што-н.

К. лесу.

К. будынка.

|| прым. ко́нтурны, -ая, -ае.

○

Контурная карта — геаграфічная карта, на якую нанесены толькі абрысы вадаёмаў і сушы.

Контурная лінія — перарывістая лінія з кропак або кароткіх рысак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́нтур, -ру м. ко́нтур, очерта́ние ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́нтур ко́нтур, -ру м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́нтур, ‑у, м.

Абрыс, лінія, якая ачэрчвае форму прадмета. Контуры гор вырысоўваліся на гарызонце. Начарціць контуры цела. □ Доўгія стракатыя цені трацілі свае контуры, мякчэлі, расплываліся і знікалі. Дуброўскі.

[Фр. contour.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́нтур

т. 8, с. 411

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́нтур м.

1. Kontúr f -, -en, Úmriss m -es, -e; Begrénzungslini¦e f -, -n

2. эл., радыё Kreis m -es, -e;

нала́джвальны ко́нтур Ábstimmkreis m;

вага́льны ко́нтур Schwíngungskreis m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ко́нтур

(фр. contour)

знешні абрыс чаго-н. (напр. контуры дрэў, к. рукі).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Контур саманастройкі 9/344

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Вагальны контур 2/538; 3/285; 9/43, 246; 10/464; 11/446

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)