ко́наўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ко́наўка ко́наўкі
Р. ко́наўкі ко́навак
Д. ко́наўцы ко́наўкам
В. ко́наўку ко́наўкі
Т. ко́наўкай
ко́наўкаю		 ко́наўкамі
М. ко́наўцы ко́наўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ко́наўка, -і, ДМ -наўцы, мн. -і, -навак, ж.

Металічная пасудзіна з ручкай для піцця вады.

|| прым. ко́навачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́наўка ж. кру́жка (металлическая)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́наўка, ‑і, ДМ ‑наўцы; Р мн. ‑навак; ж.

Металічная пасудзіна з ручкай для піцця, звычайна самаробная. З гільзы пустой, у якой некалі смерць начавала, Зроблена добрая конаўка. Танк. — Бяры пі, — маці падала мне конаўку з малаком. Масарэнка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́наўка

т. 8, с. 400

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́наўка ж

1. Krug m -(e)s, Krüge; Schóppen m -s, -, Séidel n -s, -, Mólle f -, -n (піўная);

ко́наўка малака́ (як мера) ein hálber Líter Milch;

2. (для збору грошай) Sámmelbüchse f -, -n, Büchse f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ко́наўка ’пасудзіна з ручкай для піцця’ (ТСБМ, Нас., ТС, Бяльк., Сл. паўн.-зах., Шат., Сцяшк., Сержп. Пр., Сержп. Грам., Яруш., Нар. сл., П. С., Жыв. сл.). Укр. кінва, рус. коновь ’тс’, польск. konew ’тс’. Запазычанне праз польскую мову з нямецкай (с.-в.-ням. channa, н.-ням. Kanne ’тс’) (Фасмер, 2, 311; Слаўскі, 2, 412; ЕСУМ, 2, 447).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

карэ́ц, -рца́, мн. -рцы́, -рцо́ў, м.

Драўляны або металічны коўш (у 1 знач.) з ручкай для зачэрпвання вады, квасу і пад.; конаўка.

|| прым. карцо́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Ко́ванка ’конаўка’ (Мат. Гом., ТС). Гл. конаўка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

konewka

ж.

1. конаўка;

2. палівачка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)