Клю́шні ’від калёс’ (Мат. Гом.). Пеяратыўнае, да клюшня 1 (гл.)

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

клю́шня

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. клю́шня клю́шні
Р. клю́шні клю́шань
клю́шняў
Д. клю́шні клю́шням
В. клю́шню клю́шні
Т. клю́шняй
клю́шняю		 клю́шнямі
М. клю́шні клю́шнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Клы́шні ’клюшні (у рака)’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. клюшні.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

pincer [ˈpɪnsə] n.

1. pl. pincers абцугі́

2. клю́шня;

the crab’s pincers клю́шні кра́ба

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

клю́шня, ‑і, ж.

Канечная частка ножкі рака і ракападобных, якая нагадвае клешчы і служыць для хапання. А ракі як мага задзіраюць клюшні ўгору, стараюцца ўхапіць сваімі абцугамі за палец. Ваданосаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ра́плы мн. л. ’клюшні рака’ (ігн., Сл. ПЗБ). Аўтары слоўніка выводзяць з літ. rẽplės ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Магаза́нчык ’кажан, Plecotus auritus’ (браг., Шатал.). Няясна. Магчыма, звязана з нейкай цюркскай крыніцай. Параўн. тур. makas ’ножніцы’, ’клюшні ракападобных жывёл’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кляшчы́ 1 ’абцугі’ (Сцяшк., Мат. Маг., Сл. паўн.-зах.). Гл. клешчы 1.

Кляшчы́ 2 ’клюшні’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. клюшня 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

szczypce

мн.

1. шчыпцы; абцугі;

2. (у рака) клюшні

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

аўтатамі́я

(ад аўта- + -тамія)

здольнасць некаторых жывёл пры рэзкім раздражненні адкідваць часткі цела, якія потым узнаўляюцца (напр. яшчаркі адкідваюць хвост, ракі — клюшні, актыніі — шчупальцы).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)