ке́пска

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
ке́пска - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ке́пска

1. нареч. пло́хо; скве́рно; ху́до, ду́рно;

2. нареч. (неудачно) неблагоприя́тно; неблагополу́чно;

абста́віны скла́ліся к. — обстоя́тельства сложи́лись неблагоприя́тно;

3. нареч. (недоброжелательно) пло́хо;

к. адне́сціся да чалаве́ка — пло́хо отнести́сь к челове́ку;

4. в знач. безл. сказ. пло́хо, ду́рно;

жанчы́не зрабі́лася к. — же́нщине ста́ло пло́хо (ду́рно);

◊ к. ко́нчыць — пло́хо ко́нчить

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ке́пскі, -ая, -ае.

1. Не такі, як трэба, якога хацелася б; дрэнны.

К. малаток.

Кепска (прысл.) зроблена акно.

2. у знач. вык. ке́пска каму. Пра цяжкі душэўны або фізічны стан.

Дзіцяці стала к.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ке́пска,

1. Прысл. да кепскі.

2. безас. у знач. вык. Пра неспрыяльныя абставіны, дрэннае самаадчуванне. Холадна. Вецер па полі гуляе, Вые, як звер, Снег узрывае, нуду наганяе, — Кепска цяпер! Багдановіч. // Пра нястачу, недахоп чаго‑н. — Як вы з дры[ва]мі, дзядзька Малах? — Малах ажыўляецца: — Кепска, браточак мой даражэнькі! Лічаныя паленцы ўжо асталіся. Зарэцкі.

3. безас. у знач. вык., каму. Пра цяжкі душэўны або фізічны стан. Дзяўчынаньцы кепска стала — стала плакаць ды ўздыхаць. З нар.

•••

Кепска кончыць гл. кончыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ке́пска прысл.;

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ке́пска ’дрэнна’ (ТСБМ, Шат., Гарэц., КЭС, лаг., Сцяшк., Бяльк., Мядзв., Сержп. Пр.). Гл. кепскі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

швах, у знач. вык. (разм.).

Дрэнна, кепска.

Наша справа ш.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

швах

(ням. schwach)

дрэнна, кепска.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

заглумля́ць

‘здзекавацца з каго-небудзь, крыўдзіць, нявечыць словам каго-небудзь, кепска абыходзіцца з кім-небудзь, чым-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. заглумля́ю заглумля́ем
2-я ас. заглумля́еш заглумля́еце
3-я ас. заглумля́е заглумля́юць
Прошлы час
м. заглумля́ў заглумля́лі
ж. заглумля́ла
н. заглумля́ла
Загадны лад
2-я ас. заглумля́й заглумля́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час заглумля́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ху́до​II нареч., безл., в знач. сказ. бла́га, ке́пска, дрэ́нна;

ху́до слы́шит дрэ́нна чу́е;

ему́ ху́до яму́ дрэ́нна (бла́га, ке́пска).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)