кво́канне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. кво́канне
Р. кво́кання
Д. кво́канню
В. кво́канне
Т. кво́каннем
М. кво́канні

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кво́канне,

гл. кваканне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кво́канне ’жабурынне’ (Нар. лекс.). Гл. квок, квактанне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ква́канне і кво́канне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. квакаць, квокаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. [Ад жабінага] важкага, манатоннага і бясконцага квакання і квокання аж закладала вушы. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Квыкаві́нне ’жабурынне’ (Бяльк.). Гл. квок, квоканне, квактанне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Квакта́нне ’жаб’я ікра’ (Гарэц.). Гл. квоканне, квок, квыкавінне, квакаць, квакша. Улічваючы сінонімы квоканне і квок, квактанне праз кантамінацыю з квактаць < *квокат узыходзіць да кваканне < квакаць. Параўн. жабурынне (да жаба). Формы на ‑анне адлюстроўваюць катэгорыю рэчыўнасці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)