ка́шлянне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. ка́шлянне
Р. ка́шляння
Д. ка́шлянню
В. ка́шлянне
Т. ка́шляннем
М. ка́шлянні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ка́шлянне ср. ка́шляние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ка́шляние ка́шлянне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кархі́ ’пра нездаровае кашлянне’ (Нар. лекс.). Гл. карх і.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Карх 1 ’карак’ (Сл. паўн.-зах.), гл. карак, карк. Экспрэсіўнае к > х.

Карх 2 ’пра кашлянне’ (Нар. лекс.). Гл. кархаць 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)