зры́нуць, -ну, -неш, -не; зрынь; -нуты; зак., каго-што (разм.).

1. Скінуць, зваліць уніз.

Вецер зрынуў гняздо з дрэва.

2. перан. Звергнуць, пазбавіць улады.

З. цара.

|| незак. зрына́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зры́нуць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. зры́ну зры́нем
2-я ас. зры́неш зры́неце
3-я ас. зры́не зры́нуць
Прошлы час
м. зры́нуў зры́нулі
ж. зры́нула
н. зры́нула
Загадны лад
2-я ас. зры́нь зры́ньце
Дзеепрыслоўе
прош. час зры́нуўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зры́нуць сов. све́ргнуть, пове́ргнуть; низри́нуть, низве́ргнуть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зры́нуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак., каго-што.

Разм.

1. Скінуць, зваліць уніз. Як з гнязда, што вецер зрынуў, Разляцеліся ўсе. Ды на фронт. Хто далей, бліжай, Біць нягоднікаў-паноў. Броўка.

2. перан. Сілай пазбавіць улады; скінуць. І чуйна ты [краіна] на варце міру Стаіш, як грозны вартавы, У бездань зрынуўшы куміра. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зрына́ць, зры́нуць

1. (зваліць уніз) hinábwerfen* vt;

2. перан. (пазбавіць улады) stürzen vt; zu Fall bríngen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

зрына́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да зрынуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

све́ргнуть сов. скі́нуць, зве́ргнуць, зры́нуць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

низри́нуть сов., уст. зры́нуць; (сбросить) скі́нуць; зве́ргнуць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абру́шыць, ‑шу, ‑шыш, ‑шыць; зак.

З сілай апусціць, зрынуць што‑н. на каго‑, што‑н.; скінуць. Раптам, як таран, Гарыдавец абрушыў на ўсіх Вясельны стол, нож бліснуў у руках. Танк. // перан. Накіраваць на каго‑н. усю сілу пачуццяў, клопатаў і пад. Нашыя душы і целы даўно прагнулі абрушыць лютасць на ворага. Карпюк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абру́шваць, абру́шыць

1. (зрынуць, скінуць што-н. з сілай) * umstürzen vt; zerstören vt, demolíeren vt;

2. (накіраваць на каго-н., што-н. auf A) ergíeßen* vt; áusschütten vt; ríchten vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)