зе́нки прост. зе́нкі, род. зе́нак, ед. зе́нка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зрэ́нкі, -нак ед. нет, прост. зе́нки, бу́ркалы;
вы́лупіць з. — вы́лупить зе́нки
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зе́нкі (род. зе́нак, ед. зе́нка) ж., прост., груб. зе́нки
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Зе́нка ’зрэнка’ (Бяльк.), зе́нкі ’зрэнкі’ (Касп.), ’вочы’ (Жд. 2), зелкі (?) ’вочы’ (Яўс.). Рус. дыял. зе́нки, зе́ньки ’зрэнкі’, укр. зі́ньки. З суфіксам ‑к‑a ўтворана ад незахаванага ст.-рус. *зѣна (адкуль і зяніца, гл.), што адлюстроўвае прасл. zěna, якое ўтворана з суфіксам ‑n‑ ад кораня zě‑, звязанага з ззяць, зяваць (гл.). Фасмер, 2, 94; Шанскі, 2, З, 89; (Саднік-Айцэтмюлер, 336; Скок, 3, 656; БЕР, 1, 635; Махэк₂, 714; Копечны, Slavia, 29 (1960), 187). Гл. зрэнка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)