заслужы́ць, -ужу́, -у́жыш, -у́жыць; -у́жаны; зак., што.

1. Сваёй дзейнасцю стаць дастойным або дабіцца чаго-н.

З. узнагароду.

З. павагу.

З. папрок.

2. Выслужыць, атрымаць за службу, працу.

З. права на адпачынак.

|| незак. заслуго́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заслужы́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. заслужу́ заслу́жым
2-я ас. заслу́жыш заслу́жыце
3-я ас. заслу́жыць заслу́жаць
Прошлы час
м. заслужы́ў заслужы́лі
ж. заслужы́ла
н. заслужы́ла
Загадны лад
2-я ас. заслужы́ заслужы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час заслужы́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

заслужы́ць сов.

1. заслужи́ть;

з. узнагаро́ду — заслужи́ть награ́ду;

з. папро́к — заслужи́ть упрёк;

2. разг. получи́ть;

сці́хні, бо ~жыш — замолчи́, не то полу́чишь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заслужы́ць, ‑служу, ‑служыш, ‑служыць; зак., што.

1. Дзейнасцю, паводзінамі выклікаць пэўныя адносіны да сябе; стаць вартым чаго‑н. Заслужыць любоў. Заслужыць павагу. □ Малады настаўнік стараўся, наколькі мог, бліжэй падысці да дзіцячай душы, заслужыць давер’е вучняў. Колас.

2. Набыць права на што‑н. службай, працай; атрымаць за службу, працу. Заслужыць права на адпачынак. Заслужыць медаль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заслужыць verdíenen vt; erwérben* vt, gewínnen* vt;

заслужыць даве́р j-s Vertráuen gewínnen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

заслужи́ть сов. заслужы́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заслуго́ўваць несов. заслу́живать; см. заслужы́ць 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заслу́жваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да заслужыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́пасціць

‘прытрымлівацца посту, каб заслужыць што-небудзь (выпасціць шчасце)’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. вы́пашчу вы́пасцім
2-я ас. вы́пасціш вы́пасціце
3-я ас. вы́пасціць вы́пасцяць
Прошлы час
м. вы́пасціў вы́пасцілі
ж. вы́пасціла
н. вы́пасціла
Загадны лад
2-я ас. вы́пасці вы́пасціце
Дзеепрыслоўе
прош. час вы́пасціўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

даве́р’е, -я, н.

Упэўненасць у чыёй-н. добрасумленнасці, шчырасці, у правільнасці чаго-н. і заснаваныя на гэтым адносіны да каго-, чаго-н.

Лічбы не выклікаюць давер’я.

Заслужыць д. народа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)