Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
заса́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.
1. Спосаб нечаканага нападу з укрыцця. Наладзіць засаду. □ Дзед Змітрок, які прыйшоў у атрад крыху пазней, спачатку не ўдзельнічаў у засадах.Шчарбатаў.
2. Скрытае месца, якое выкарыстоўваецца для нечаканага нападу на каго‑н., для назірання за кім‑н. Крокі і шолах даўно ўжо сціхлі, а хлопцы ўсё яшчэ ляжалі ў сваёй засадзе і не дыхалі.Маўр.Прылягла.. лісіца, высочваючы з засады здабычу.Лынькоў.
3. Атрад, войска, якія знаходзяцца ва ўкрыцці і гатовы да нападу. Выставіць засаду. Зняць засаду. □ Далёка наперад.. выкідваюцца моцныя групы — засады на шляхах адыходу партызан.Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
заса́даж Fálle f -, -n (пастка); вайск Hínterhalt m -(e)s, -e, Verstéck n -(e)s, -e, Láuer f -;
засе́сці ў заса́ду sich in den Hínterhalt légen, sich auf die Láuer légen;
замані́ць у заса́ду in éinen Hínterhalt [in éine Fálle] lócken
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
засада
Том: 11, старонка: 137.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Заса́да ’скрытае месца; спосаб, людзі, што выкарыстоўваюцца для нечаканага нападу’. Рус., укр.заса́да ’тс’, польск.zasada ’аснова, прынцып’, в.-луж.zasada ’аснова’, ’усаджванне за кімсьці, чымсьці’, чэш., славац.zásada ’аснова, прынцып’, ’пастка’, серб.-харв.за̑сада ’прынцып’, балг.заса̀да ’засада’. Ст.-рус.засада ’атрад войска для абароны ці нападу’ (XVI ст.). Бязафіксны назоўнік з тэматычным ‑а ад дзеяслова zasěsti (< za‑sěd‑ti, гл. сядзець) і чаргаваннем галоснага з далейшай спецыялізацыяй значэння: ’месца і людзі, што сядзяць у гэтым месцы для нечаканага нападу’ > ’спосаб такога нападу’. Лядзяева, Вестник МГУ, 1959, 4, 171; Шанскі, 2, З, 61.
