заручаны - Пошук

зару́чаны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	зару́чаны	зару́чаная	зару́чанае	зару́чаныя
Р.	зару́чанага	зару́чанай зару́чанае	зару́чанага	зару́чаных
Д.	зару́чанаму	зару́чанай	зару́чанаму	зару́чаным
В.	зару́чаны (неадуш.) зару́чанага (адуш.)	зару́чаную	зару́чанае	зару́чаныя (неадуш.) зару́чаных (адуш.)
Т.	зару́чаным	зару́чанай зару́чанаю	зару́чаным	зару́чанымі
М.	зару́чаным	зару́чанай	зару́чаным	зару́чаных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зару́чаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	зару́чаны	зару́чаная	зару́чанае	зару́чаныя
Р.	зару́чанага	зару́чанай зару́чанае	зару́чанага	зару́чаных
Д.	зару́чанаму	зару́чанай	зару́чанаму	зару́чаным
В.	зару́чаны (неадуш.) зару́чанага (адуш.)	зару́чаную	зару́чанае	зару́чаныя (неадуш.) зару́чаных (адуш.)
Т.	зару́чаным	зару́чанай зару́чанаю	зару́чаным	зару́чанымі
М.	зару́чаным	зару́чанай	зару́чаным	зару́чаных

Кароткая форма: зару́чана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зару́чаны обручённый; помо́лвленный; сговорённый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зару́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад заручыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

помо́лвленный зару́чаны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

обручённый зару́чаны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заручо́ны, см. зару́чаны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

zaręczony

заручаны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

engaged

[ɪnˈgeɪdʒd]

adj.

1) зару́чаны

2) заня́ты

3) наня́ты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Зару́ка ’гарантыя’. Рус. прастамоўн. зару́ка ’падтрымка’, укр. зару́ка ’гарантыя, падтрымка’, польск. zaręka, в.-луж. zaruka, чэш., славац. záruka ’тс’, славен. zarǭka, zaroka ’заручаны’, серб.-харв. за̑руке ’заручаны’. Параўн. ст.-рус. заручити ’заверыць асабістым подпісам’ (XVII ст.), ст.-бел. заручити ’заручыць’ (Скарына). Бязафіксны прасл. назоўнік ад zarǫčiti (< rǫčiti < zǫk‑i‑ti, гл. рука) ’тое, за што (у чым) даюць руку’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Verbum