замані́ць, -аню́, -а́ніш, -а́ніць; -а́нены; зак., каго (што).

1. Прывабліваючы чым-н., прымусіць прыйсці куды-н., апынуцца дзе-н.

З. ваўка ў пастку.

2. Прывабіць, зачараваць.

Нас там заманіла прырода.

|| незак. зама́ньваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

замані́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. заманю́ зама́нім
2-я ас. зама́ніш зама́ніце
3-я ас. зама́ніць зама́няць
Прошлы час
м. замані́ў замані́лі
ж. замані́ла
н. замані́ла
Загадны лад
2-я ас. замані́ замані́це
Дзеепрыслоўе
прош. час замані́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

замані́ць сов. замани́ть;

з. драпе́жніка ў па́стку — замани́ть хи́щника в капка́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

замані́ць, ‑маню, ‑маніш, ‑маніць; зак., каго-што.

1. Прыцягваючы чым‑н. увагу, заставіць прыйсці, апынуцца дзе‑н.; завабіць. Заманіць ваўка ў пастку. □ Каб як-небудзь заманіць карову ў двор, мая маці вынесла з хаты ражку лушпаек. Сачанка.

2. Прывабіць, захапіць, зачараваць. Заманілі Даніка і гэтыя высокія бярозы, і прыгожыя дарожкі вакол школы. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замані́ць разм verlócken vt, hinéinlocken vt, (án)lócken vt; гл завабіць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

замани́ть сов. зава́біць; замані́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зама́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да заманіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зама́ньванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. заманьваць — заманіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зама́ньваць несов. (заставлять приходить, оказываться где-л.) зама́нивать; прима́нивать; см. замані́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аддуба́сіць, ‑башу, ‑басіш, ‑басіць; зак., каго.

Разм. Бязлітасна пабіць (кулакамі, палкай). Язэпу не хацелася ісці да дзеда. Баяўся, што дзед расстаўляе яму пастку: заманіць у хату, а там заб’е або добра аддубасіць. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)