Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
заключэ́нне, -я, н.
1.гл. заключыць.
2. Сцверджанне, якое з’яўляецца вывадам з чаго-н.
Прыйсці да заключэння.
З. эксперта.
3. Апошняя частка, канец чаго-н.
Цікавае з. п’есы.
◊
У заключэнне — пад канец, заканчваючы што-н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
заключэ́ннеср.
1. заключе́ние; соверше́ние; см. заключы́ць;
2. (вывод) заключе́ние;
зрабі́ць з. — сде́лать заключе́ние;
◊ у з. — в заключе́ние
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Заключэнне (лаг.) 4/349
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
заключэ́нне, ‑я, н.
1.Дзеяннепаводледзеясл. заключаць — заключыць (у 1 знач.).
2. Вывад, суджэнне, меркаванне, зробленыя на падставе чаго‑н. Зрабіць заключэнне. Прыйсці да заключэння. Заключэнне ўрача. □ А Сцёпка вывеў з гэтага такое заключэнне, што і перабор меры таксама нядобры, як і недабор.Колас.
3. Апошняя, заключная частка твора, прамовы і пад. Дысертацыя складаецца з уступу, трох глаў і заключэння. □ У заключэнні перадачы выступае калгасная мастацкая самадзейнасць.«Звязда».
•••
У заключэнне — пад канец, заканчваючы што‑н. У заключэнне хор выконваў песню.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
заключэ́ннен.
1. (выснова) Schlússfolgerung f -, -en, Schluss m -es, Schlüsse;
2. (спецыяліста) Gútachten n -s, -;
заключэ́нне аўды́тара [рэвізо́ра] Bestätigungsvermerk m -(e)s, -e; Befúnd m -es, -e (часцеймед.);
абвінава́ўчае заключэ́ннеюрыд.Ánklageschrift f -, -en;
даць заключэ́нне ein Gútachten ábgeben*, begútachten vt;
3. (дагавора) Ábschluss m -es, -schlüsse;
заключэ́нне мі́ру Fríedensschluss m;
заключэ́нне шлю́буÉheschließung f -, -en;
заключэ́нне дагаво́ра Vertrágsabschluss m;
заключэ́нне здзе́лкі Geschäftsabschluss m;
4. (заканчэнне) Schluss m;
сказа́ць у заключэ́ннеábschlíeßend ságen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
заключы́ць, -ючу́, -ю́чыш, -ю́чыць; зак.
1.са злуч. «што» і без дап. Зрабіць вывад.
Урач заключыў, што ў хворага запаленне лёгкіх.
2.што. Прыняць, падпісаць.
З. пагадненне.
З. дагавор.
|| незак.заключа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз.заключэ́нне, -я, н. (да 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
АБВІНАВА́ЎЧАЕ ЗАКЛЮЧЭ́ННЕ,
працэсуальны дакумент, у якім выкладзена і абгрунтавана рашэнне следчага (або асобы, якая праводзіла дазнанне) аб фармулёўцы абвінавачання асобы, прыцягнутай да крымін. адказнасці. У ім падсумоўваюцца вынікі папярэдняга следства па справе, робіцца вывад пра ўчыненне злачынства пэўнай асобай, пра дастатковасць падстаў для суд. разгляду справы. Складаецца з апісальнай і рэзалютыўнай частак. У апісальнай частцы выкладаецца сутнасць справы, у рэзалютыўнай змяшчаюцца звесткі пра абвінавачанага (абвінавачаных) і фармулёўка прад’яўленага абвінавачання са спасылкай на адпаведныя артыкулы Крымінальнага кодэкса Рэспублікі Беларусь. Следчы падпісвае абвінаваўчае заключэнне і разам са справай перадае пракурору, які зацвярджае абвінаваўчае заключэнне і накіроўвае справу ў суд ці вяртае яе для дадатковага следства або спыняе справу. Абвінаваўчае заключэнне ўручаецца абвінавачанаму не пазней як за 3 сут. да суд. разгляду, што дае яму магчымасць азнаёміцца з доказамі і падрыхтавацца да абароны.